Mamy tu do czynienia z próbą powiązania własnych pedagogicznych doświadczeń i wspomnień o charakterze autobiograficznym z problematyką naukową skupioną wokół pięciu podstawowych obszarów zainteresowań autora niniejszego opracowania: - pedagog wobec polityki oświatowej - pedagog wobec doświadczeń procesu wychowawczego, - pedagog wobec etosu pracy - pedagog jako interweniujący w praktykę humanista i na końcu pedagog jako wzór osobowy. Te wszystkie pola osobistych doświadczeń są dla Śliwerskiego bardzo ważną wykładnią jego światopoglądu, a także realizacji zawodowej pasji nauczania, a przede wszystkim wychowywania.
Autor sięga przez cały czas swojego wywodu do faktograficznej dokumentacji, kronik, relacji, wspomnień krok po kroku udowadniając, iż wszystko co osiągnął w sensie statusu zawodowego, pracy dydaktycznej, oświatowej, badawczej, życiowego doświadczenia i charyzmy swoje fundamenty czerpie z harcerstwa, z którym przeszedł całą długą drogę osobistego rozwoju, w tym rozwoju duchowego. Bo czymże jest harcerstwo jak nie budowaniem krok po kroku zrębów własnej osobowości, szkołą charakteru, drużyną młodych ludzi dla których obowiązek, wzajemna solidarności i samopomoc jest rodzajem cywilnego dekalogu.
Bogusław Śliwerski odbył swój harcerski staż począwszy od szeregowego harcerza 124 Łódzkiej Drużyny Harcerzy im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego , zastępowego, zastępu „Jędrusie", drużynowego drużyn młodszoharcerskich, po szczepowego, nauczyciela-instruktora ZHP przy szkołach podstawowych w Łodzi, instruktora społecznego GK ZHP, przewodniczącego Studenckiego Kręgu Instruktorskiego ZHP „Impuls" przy Uniwersytecie Łódzkim, przewodniczący Ogólnopolskie Rady Studenckich Kręgów Instruktorskich przy GK ZHP i ZG SZSP, a także współzałożyciel Ruchu Programowo-Metodycznego „Harcerskie Poradnictwo" i członek Rady Naczelnej ZHP. Autor uczestniczył też aktywnie w wielu warsztatach i kursach instruktorskich, organizował wymianę międzynarodową, uczestniczył w zlotach drużyn skautowskich z Niemiec, Austrii i pionierskich z byłej Czechosłowacji. Zajął się też i profesjonalnie rozwinął harcerski ruch wydawniczy publikując artykuły, książki, poradniki dla harcerzy, funkcyjnych i kadr kierowniczych ruchu. Wydał drukiem sporo publikacji o charakterze naukowym i popularnonaukowym z zakresu pedagogiki harcerskiej.W szeregi łódzkiej szkoły pedagogiki filozoficznej wprowadził go prof. Karol Kotłowski, kierownik Zakładu Teorii Wychowania, gdzie na Wydziale Historyczno-Filozoficznym Uniwersytetu Łódzkiego napisał dysertację magisterską i ją obronił pt. „Wzór osobowy drużynowego ZHP". Tak jak jego Mistrz Śliwerski uważa, iż pedagogika wywodzi swoje korzenie z filozofii, stąd żaden z jej kierunków nie może lekceważyć tych korzeni. Bogusław Śliwerski miał też swoich harcerskich Mistrzów o czym możemy przeczytać w dalszej części jego autobiograficznej monografii. Jednym z z nich był harcmistrz Jerzy Miecznikowski, wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju pedagog, wychowawca tysięcy dzieci, młodzieży i dorosłych, i to nie tylko z regionu łódzkiego. W czasach gdy autor tej publikacji dopiero stawiał swoje pierwsze kroki na harcerskiej niwie, ten był Komendantem Ośrodka ZHP „Szarych Szeregów" w Hułcu ZHP Łódź-Bałuty. Jego dom był otwarty dla potrzebujących, przyjaciel, który nikogo nie zostawił w potrzebie. Brał udział w Łódzkim Zjeździe odnowy polskiego ruchu harcerskiego po 1956 roku. Był jednym z 51 Członków Założycieli ZHR. To właśnie tacy ludzie przeszczepiali pokoleniu Śliwerskiego idee dobrego, prawego wychowania zgodnego z Kartą nie tylko Przyrzeczenia Harcerskiego ale przede wszystkim ze światopoglądem ludzi wyrosłych z II RP, gdzie Honor, Godność, Bóg i Ojczyzna były podstawowym dekalogiem każdego ówczesnego Polaka.
W kolejnym rozdziale swojej pracy Śliwerski wykłada przed nami idee własnej filozofii i postawy biegnącej „Ku chrześcijańskiej i personalistycznej pedagogice i pedagogii (także harcerskiej)". Analizuje w nim podejście i dorobek naukowy Aleksandra Kamińskiego czy Romana Schulza. Bowiem oprócz dobrej bazy naukowej na dominantę harcerskiego stylu życia składa się też samowychowanie, samorządność, dzielność, opór, dobrze pojęta rywalizacja i współzawodnictwo. To w tym środowisku do dziś aktualne są takie terminy jak „praca nad sobą", „samorealizacja", samosterowanie", samodoskonalenie", asceza, skromność.
W kolejnych rozdziałach autor analizuje fenomen harcerskiej dzielności, hartu ducha i dzielności, a także niezłomności, co wypływa z zasad harcerskiego wychowania. Stąd w kolejnym rozdziale pyta „Pedagogika czy pedagogika harcerska?". Dalszą część niniejszej autobiograficznej monografii zamiast typowego zakończenia wypełniają osobiste wspomnienia tworząc kronikę harcerskiego życia Bogusława Śliwerskiego. Dopełniają tekst fotografie z tamtych czasów stanowiąc oryginalny odautorski komentarz. Znakomicie i wzorowo wydana publikacja przez Oficynę Wydawniczą IMPULS.
Warto aby znalazła się nie tylko w harcerskim księgozbiorze lecz w każdej bibliotece szkolnej. To unikatowa książka, która pokazuje, iż nie wszystko zostało zapomniane czy przeinaczone z tamtego przedwojennego kanonu. Gdyż przedwojenni Mistrzowie zyskali godnych siebie kontynuatorów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz