Całkowitym nokautem konkurencji była sprzedaż we pierwszych dwóch tygodniach 15 tys. egzemplarzy :"Pielęgnowania roślin pokojowych", których sprowadziliśmy łącznie dwa Tir-y.
Po tym wszystkim okazało się, że należności jest dwa, trzy razy tyle. Każdy zaczął dbać o swoich wydawców. Po tej decyzji firma została pozbawiona jasnej i spójnej polityki zakupowej i strategii działania, co zemściło się na nas dwa lata później. Na razie jeszcze udawało się "zasypywać" zaliczkami i przedpłatami wydawców, którzy mieli kasy aż nad to. Sprzedawały się na pniu dobre tytuły, tłumaczenia, nadrabiano w tej materii lata posuchy.
Pamiętam ten dzień jak dzisiaj. W marcu, gdzieś w połowie, przed szóstą rano zasnąłem w aucie (to był nasz Volkswagen) i obudził mnie wstrząs. Widziałem jak przejeżdżamy na drugą stronę "Gierkówki" i uderzamy czołowo w "Poloneza Caro". Pamiętam tego kierowcę, gdy uderza czołem w szybkę zasypany przez setki plastikowych worków z jakimiś rzeczami. Wielki krótki huk i cisza, prawie, że śmiertelna. Kątem oka zalewany przez krew z rozciętego łuku brwiowego widzę jak zatrzymujący się kierowcy podbiegają do Poloneza i próbują wyrwać drzwi i przednią szybę. Krzyczą coś, nie mogę mówić, mam przegryziony w wielu miejscach język, który rośnie niczym ciasto w ustach. Jest mi coraz zimniej, kierowca Andrzej, stoi przed autem i trzęsą mu się ręce, próbuje zapalić papierosa. Kierowcy krzyczą do prowadzącego Poloneza "Nie zasypiaj, nie zasypiaj", walą rękami w szybę. Nagle ktoś podbiega (chyba kobieta) do kabiny naszego Volkswagena i drze się: "Boże, mózg, mózg na suficie..."
Momentalnie wraca do mnie świadomość. Macam się po głowie rozmazując krew sączącą się z rany...rozglądam się na boki. I chce mi się śmiać. To sałatki warzywne które wzięliśmy ze sobą przylepiły się do wykładziny sufitu, szampany nie ucierpiały, leżały sobie z tyłu siedzenia. Ktoś rzucił mi koc, trzęsie mnie jak galaretę.
Jest już policja, pytają mnie o coś, nie mogę mówić, wywalam więc przegryziony język i wyciągam dowód osobisty. Słyszę w oddali nadjeżdżającą karetkę. Zabiera tego kierowcę z Poloneza. Mnie dopiero po pół godzinie. W sumie transport do szpitala w Tomaszowie Mazowieckim trwał półtorej godziny. Można się dwukrotnie wykrwawić i umrzeć, ale cóż takie mamy państwo i wszyscy się na to zgadzamy. Gdyby było inaczej zrobilibyśmy dawno polski "Majdan" i porządek w tym pięknym kraju.
Siedzę przy zlewie, ktoś puścił zimną wodę z kranu, przykładam czoło - czuję ulgę. Jestem pomazany własną krwią jak rzezak. Przychodzi lekarz dyżurny, mówi, że operują tego z "Poloneza" i za chwilę mną się zajmą.
W końcu prowadzą mnie na salę operacyjną. To jest zabieg, mówi chirurg nawlekając nitkę i przymierzając się do szycia mego czoła. Informuje mnie, że "skończył się "głupi Jaś" i będzie tylko znieczulenie miejscowe. Szprycuje mnie czymś i dodaje: "Proszę patrzeć na pielęgniarkę to Panu przejdzie ból, ładna jest. Młoda dziewczyna uśmiecha się, ma na sobie krótki fartuch, który odsłania uda i skąpe majteczki. Faktycznie
przestaję myśleć o bólu i straconym samochodzie. Kilka miesięcy temu przeszedł generalny remont. Strata nie do powetowania. Pielęgniarka ciągle się uśmiecha, a ja szczerzę do niej opuchniętą twarz z tym przegryzionym językiem (dobrze, że nie odgryzionym!) Zasypiam ze zmęczenia i utraty krwi, nie proponują mi transfuzji, to znaczy, że jeszcze sam daję radę.
Musieliśmy "stuknąć" kogoś ważnego, bo wokół biegają jacyś oficerowie z Warszawy i sprowadzono helikopter; mówią, że to jakiś doradca Ministra Spraw Wewnętrznych. Pewnie będzie z tego niezła chryja.
Dzwonię do firmy, ale nie ma naszego drugiego auta. Wracamy z Andrzejem na "Gierkówkę", podobno ma wracać ktoś z Wrocławia, to nas zabierze. Nie mogę kompletnie mówić. Język spuchł jak noga, nie wiedziałem, że tyle go człowiek ma w gębie.
Wracamy transportową Avią z młodym Zazulakiem. synem księgarki z pl. Hirszfelda. Zasypiam, budzę się przy domu Andrzeja. Kładą mnie w dużym pokoju. Czuję zapach rivanolu, bandaży, szpitala i "Gierkówki". Ale żyję, karmią mnie przez rurkę, bo nie mogę przez ten język nic połykać. Daję komuś klucze, żeby wyprowadził i nakarmił Doggiego".
Następnego dnia, wstaję i jadę taksówką do "Konsygnacji", trzeba jechać do Łodzi do Res Polony po albumy muzyczne (jeśli się nie mylę to były Depeche Mode i New Kids on the Block)
Nie mamy auta; "Mercuś" jeździ z akwizycją po terenie i Wrocławiu. Dzwonię do bazy transportu Poczty Polskiej". Też nie mają aut, biorę więc "pocztowóz" (autobus zaadoptowany do przesyłek listowych)
Z obandażowaną głową, dwa dni po wypadku jadę na wariata - "Mamo ja wariat" do Łodzi do Res Polony.
Język mnie uwiera, piję tylko przez rurkę, którą wożę ze sobą (jem tylko zupy). Wpadam do Łodzi około południa. W sekretariacie "Res Polony" wianuszek hurtowników, w tym Olek Bajor, którego mój widok wyraźnie ucieszył i rozbawił. Ciągle ze mnie żartował Nieduża asystentka właściciela uwijała się między nami jak mrówka. Po południu hity były już na wzorniku.
Już wtedy po stracie busa wiedziałem, że "zjazd" w dół już nas nie ominie. Pożyczam Volkswagena od Roberta L. nic za to nie chce oprócz remontu o konserwacji. To jest niesamowity gość.
A język chcieli mi zeszyć, ale jak zobaczyłem ten przedpotopowy warsztat chirurgiczny, to zrezygnowałem. Znajomy lekarz stwierdził, i tak sam się zrośnie, tak już z nim jest. Przynajmniej będzie Pan mniej gadał. No i tak było...
ciąg dalszy w Nowym Roku..
